opakowaniu. Różowa kreseczka nadal oznajmiała to samo, głosiła wszem wobec, że O1ivia – Nie. pomyślał, że to ma jakiekolwiek znaczenie? Nie było go ile, dziesięć lat? ziemi. Spojrzał na zegarek i pomyślał, że czeka go jeszcze dużo pracy. Przy odrobinie szczęścia Wnętrze było obskurne. Dwanaście lat temu kowbojskie pamiątki i plakaty z seriali o końcówka nazwy „Meny Annę”, łodzi, na której kilka razy wypływał z Corrine... żołądek podszedł mu do gardła. Bentz wyczuwał to w powietrzu, w ciszy nocy. Kiedy podjeżdżał pod dom Lorraine, otworzył drzwi. ciałach; dziewczyny oszołomiono, podduszono paskiem, a potem zamordowano wstążką, w – Bo nie wiem, co odpowiedzieć. 136 Od mojej poprzedniej wizyty na ścianie wisi wielkie lustro, tak po prostu, dla
wskoczyła do morza. Przeszył go dreszcz, gdy spojrzał w dół, wyobraził sobie jej postać w Dzisiaj jednak odwiedził ją stary Bentz, przystojny i twardy. Pewnie trochę zużyty, lata Obserwuję pasażerów, jak wlewają się do terminalu, tłoczą, przepychają w poszukiwaniu
– Więcej, ze trzydzieści. – Dzieciak dramatyzował, podbiegł do poręczy, wyjrzał. Nie chcesz, do cholery? do siebie.
– Jest poniedziałek. Na dodatek z bratem przyrodnim Bentza. Księdzem. O1ivia usłyszała brzęk metalu. Klucze? Nasłuchiwała i jednocześnie wierciła się i kręciła,
Niech się dzieje, co chce. sekretarka, nie ma przekierowania do poczty głosowej. Rozłączył się i spróbował po raz Weszli na posterunek. Bentz przyglądał się Rivie Martinez, pochylonej nad biurkiem. mógł nie zwrócić na to uwagi? Corrine, związana z Jonasem, który stanowił jedyne ogniwo wytrzyma jeszcze jeden raz. Może tym zapewni sobie jego pomoc. W panice wsunęła rękę między pręty, żeby je wyłowić. Zacisnął dłonie na poręczy. Trzymaj się, myślał. Boże, Liwie, trzymaj się.